Deel 2: Gelukkig ik leef nog!

Voordat ik kort wat wil delen over mijn rol als moeder het afgelopen jaar, eerst even dit…

Zoals ik al vaker heb geschreven is het volgens mij belangrijk de verbinding te maken tussen hoofd, hart en handen. Mijn leerschool is verbinding te blijven maken tussen mijn hoofd en mijn hart. Om te luisteren naar mijn hoofd, maar ook naar mijn innerlijke stem, mijn bron.  Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Dit jaar van loslaten heb ik opnieuw ervaren dat ik gedragen word door een bron van onvoorwaardelijke gevende liefde. Voor mij is mijn bron diep verbonden met dat wat in de bijbel ‘God’ genoemd wordt. Maar een ander zal hier andere woorden aangeven. Het is een plek van rust, vrede, veiligheid en zoals ik al schreef, onvoorwaardelijke liefde. Een plek waar ik dagelijks naar terug ga. Om het vol te houden én, om op te laden – ook als moeder.

Dit jaar was ook voor mijn kinderen een intens jaar. Als het niet goed gaat met mijn kinderen, overspoelen me soms zorgen en ga ik het gevecht aan voor mijn kinderen. Ik ben als moeder vaak een leeuwin geweest en ik heb talloze gesprekken gevoerd met scholen, instanties en therapeuten. Ik heb boeken gelezen over HB en HSP en over opvoeden. Nu mijn kinderen hun eigen leven willen leven, omdat ze 15 en 17 zijn én omdat ze nu twee huizen hebben, moet deze leeuwin een stapje terug doen. Ik heb mijn rol ingeruild van leeuwin naar kamerplant. Als kamerplant ben ik op de achtergrond aanwezig en als het nodig is dan ben ik er voor hen. Pfff, dit vind ik niet altijd makkelijk. Ook omdat ik door voor hen te zorgen mijn liefde toonde. Maar het is nu tijd voor nieuwe fase. En daar moet ik best aan wennen.

Als moeder wil ik mijn kinderen beschermen tegen pijn.  Dat dit niet altijd lukt zorgt er soms voor dat ik extra mijn best wil gaan doen om een goede moeder te zijn. Hoe lief en goed bedoeld ook, ik verstik hierdoor mijn kinderen en ook mezelf. Ik zit ze dan letterlijk en figuurlijk te veel op de huid. Vanuit angst en machteloosheid een goede moeder zijn, dat werkt echt niet. Ik las een keer een verhaal van een moeder die door haar werk in een afgelegen gebied haar kinderen naar een internaat moest brengen. Ze wilde haar kinderen zo graag vasthouden, maar dit ging letterlijk niet meer. Ze vertelde dat ze haar kinderen in plaats van in haar dichte hand te houden, op haar open hand moest zetten. Los moest laten. En wat bleek: hierdoor ontstond er ook juist ruimte voor haar kinderen. Ademruimte…

Nu de storm wat is gaan liggen, is het tijd om wat op adem te komen. Ik heb niet alle antwoorden, maar kan wel steeds terug keren naar de bron van onvoorwaardelijke liefde, voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf.  Mijn leerproces: loslaten, op mijn handen zitten, vrijheid binnen grenzen bieden, een open hand, mijn kinderen hun eigen weg laten zoeken en er voor hen zijn wanneer ze mij nodig hebben. 

In mijn rol als moeder dit afgelopen jaar dus ook geen succesverhaal, geen pasklare antwoorden, geen heldere tips over hoe ook jij een goede moeder kan zijn. Tegelijk ben ik  wel super blij dat ik moeder mag zijn van deze twee prachtige kinderen.

Gelukkig, ik leef nog, niet als supermoeder, maar gewoon als moeder de kamerplant.

Herken jij je in mijn verhaal?  Je bent van harte welkom op een van de creatieve retraites. De eerste is in februari 2025. We kunnen altijd vrijblijvend een (online) kennismaking plannen. Ik ontmoet je graag.

Warme groet, Heidi

PS een paar boekentips:

• Nieuwe autoriteit voor ouders – Haim Omer en Philip Streit : Opvoeden op basis van veilige verbinding, waakzame zorg en geweldloos verzet
• Help ik heb een puber – Kluun
• (boeken) tips op mijn website